Czym jest depresja kliniczna?

Depresja kliniczna, zwana także ciężkim zaburzeniem depresyjnym, jest często mylona z obniżonym nastrojem. Chociaż smutek jest jednym z symptomów klinicznej depresji, musi istnieć kilka innych oznak i objawów – oprócz smutku – aby u kogoś formalnie zdiagnozować depresję kliniczną.

Za kliniczną depresję uważa się za przewlekłe i ciężkie zaburzenie z chorobami współistniejącymi i wysoką śmiertelnością. Zrozumienie objawów przedmiotowych i podmiotowych depresji jest ważne, aby ktoś mógł otrzymać dokładną diagnozę i leczenie.

Co to jest depresja kliniczna?

Depresja kliniczna to poważna postać choroby psychicznej, która wpływa nie tylko na nastrój danej osoby. Wpływa na sposób, w jaki człowiek:

Myśli
Odczuwa
Podejmuje działania
Zarządza swoim życiem

Rozpoznanie depresji klinicznej oznacza, że dana osoba ma objawy, które zakłócają zdolność do funkcjonowania w pracy i w domu, co niekorzystnie wpływa na sposób, w jaki osoba jest w stanie czerpać przyjemność ze spędzania wolnego czasu, socjalizacji, związków i nie tylko.

Kliniczna depresja obejmuje nie tylko emocje, ale także fizyczne anomalie – takie jak brak snu i utrata apetytu. Należy zauważyć, że depresja kliniczna to zbiór oznak i objawów, które mogą razem prowadzić do braku równowagi chemicznej w mózgu. Uważa się, że ten brak równowagi chemicznej jest podstawową przyczyną depresji klinicznej.

Symptomy

Niektóre z najbardziej uporczywych objawów depresji klinicznej to silny i utrzymujący się niski nastrój, głęboki smutek lub poczucie rozpaczy. Charakterystyka, objawy lub cechy depresji mogą mieć różny stopień nasilenia, od bardzo łagodnego do ciężkiego. Objawy mogą obejmować:

Ciągłe uczucie smutku lub przygnębienia
Utrata zainteresowania hobby i czynnościami, które zwykle sprawiają przyjemność
Niski poziom energii lub uczucie zmęczenia
Bezsenność (problemy ze snem) lub zbyt dużo snu
Utrata apetytu i późniejsza utrata wagi
Jedzenie za dużo, co powoduje przyrost masy ciała
Spowolniony ruch lub mowa
Zwiększenie aktywności (chodzenie, nerwowe gesty, nadpobudliwość)
Poczucie winy lub bezwartościowości
Problemy z koncentracją
Trudności w podejmowaniu decyzji
Myśli samobójcze (lub aktywny plan popełnienia samobójstwa)
Obsesja na punkcie śmierci

W celu formalnej diagnozy klinicznej depresji objawy te muszą trwać co najmniej dwa tygodnie i muszą stanowić zmianę w stosunku do poprzedniego poziomu funkcjonowania przed wystąpieniem objawów i muszą powodować znaczące upośledzenie lub stres w pracy, sytuacjach społecznych lub innych obszarów funkcjonowania. Objawy nie mogą być spowodowane inną chorobą, w tym nadużywaniem substancji.

Inne choroby fizyczne, które mogą naśladować objawy depresji, obejmują:

Problemy z tarczycą
Guz mózgu
Niedobór witamin

Diagnozowanie

Diagnoza klinicznej depresji często zaczyna się od badania fizykalnego, testów laboratoryjnych i innych środków diagnostycznych, aby wykluczyć jakiekolwiek schorzenia fizyczne, takie jak problemy z tarczycą. Po czym lekarz podstawowej opieki zdrowotnej może skierować Cię do psychiatry w celu oceny pod kątem psychicznym. Ocena przeprowadzona przez specjalistę zdrowia psychicznego może obejmować:

Ocena psychiatryczna: obejmuje historię obecnych objawów oraz ocenę twoich myśli, uczuć i zachowań. Możesz zostać poproszony o udzielenie odpowiedzi na niektóre pytania w formie pisemnej. (np. o wypełnienie testu Beck’a dostępnego na naszej stronie)
Historia rodziny: służy do rozszyfrowania, czy w Twojej rodzinie występowała lub występuje jakakolwiek choroba psychiczna.
Ocena diagnostyczna: ocenia twoje objawy w porównaniu obecnie stosowanymi narzędziami oceny psychiatrycznej.

Depresja kliniczna: Przyczyny

Dokładna przyczyna klinicznej depresji jest nieznana, każdy może cierpieć na duże zaburzenie depresyjne. Istnieją jednak dziedziny silnie związane z depresją kliniczną, są to:

Biochemia: Uważa się, że określone substancje chemiczne w mózgu odgrywają rolę w objawach depresji
Genetyka: Według Stanford Medicine uważa się, że jeśli członek twojej najbliższej rodziny (rodzice, dziadkowie, rodzeństwo” cierpią na depresję, masz dwa do trzech razy większe prawdopodobieństwo zachorowania na depresję w porównaniu z kimś, kto nie ma powiązań rodzinnych
Czynniki środowiskowe: takie jak narażenie na przemoc lub znęcanie się i zaniedbanie, szczególnie w dzieciństwie, mogą zwiększać prawdopodobieństwo wystąpienia depresji. Wiadomo również, że ubóstwo zwiększa podatność na depresję kliniczną.

Czynniki ryzyka

Chociaż nikt nie może dokładnie przewidzieć, czy dana osoba wpadnie w depresję, istnieją pewne czynniki ryzyka, które zwiększają prawdopodobieństwo zdiagnozowania depresji, są to:

Przebycie epizodu depresyjnego w przeszłości
Posiadanie w rodzinie historii depresji, alkoholizmu, choroby afektywnej dwubiegunowej lub członka rodziny, który popełnił samobójstwo
Masz problemy z nadużywaniem substancji
Przechodzenie przez znaczące zmiany w życiu (takie jak utrata ukochanej osoby, utrata pracy, itp.)
Wysoki poziom stresu
Doświadczenie traumy (zarówno obecnie jaki w przeszłości)
Masz pewne schorzenia (takie jak guz mózgu)
Przyjmowanie niektórych leków wywołujących depresję
Posiadanie pewnych cech osobowości (takich jak skrajny pesymizm lub niska samoocena)

Depresja kliniczna: Typy

Istnieje kilka różnych rodzajów depresji, na które można cierpieć. Podstawową różnicą są charakterystyczne cechy towarzyszące różnym jej rodzajom. Możesz mieć coś, co nazywa się specyfikatorem związanym z depresją, te specyfikatory mogą obejmować:

Zaburzenia lękowe: depresja wraz z uczuciem niepokoju, zamartwiania się, napięcia lub przytłoczenia.
Cechy mieszane: depresja wraz ze zwiększoną energią, nadmiernym mówieniem, zawyżonym poczuciem własnej wartości (zwanym również manią).
Cechy melancholijne: ciężka depresja połączona z wczesnym wstawaniem, utrata zainteresowania rzeczami, które w przeszłości były odbierane jako przyjemne, pogorszony nastrój rano i poczucie winy.
Nietypowe cechy: Depresja z cechami, które nie są typowe, takimi jak radosny nastrój w odpowiedzi na pozytywne wydarzenia, wzrost apetytu, nadmierny sen, uczucie ciężkości w rękach lub nogach (zwane paraliżem ołowianym).
Cechy psychotyczne: depresja, której towarzyszą psychozy (takie jak halucynacje) lub urojenia.
Cechy katatoniczne: Depresja wraz z niekontrolowanymi ruchami lub okresami, w których chorzy w ogóle się nie poruszają, powtarzając w kółko zachowania (takie jak grymasy lub naśladowanie innych).
Poporodowe: Występuje w ciągu 4 tygodni po porodzie, typowe objawy obejmują wahania nastroju i nieprawidłowe (nadmierne) zaabsorbowanie dobrostanem niemowlęcia. Może również obejmować cechy psychotyczne, takie jak halucynacje lub urojenia.
Wzór sezonowy: znany również jako sezonowe zaburzenie afektywne, obejmuje depresję związaną z określoną porą roku (zwykle z mniejszą ekspozycją na światło słoneczne, taką jak jesień lub zima). Objawy mogą obejmować trudności z wstawaniem i chodzeniem do pracy w miesiącach zimowych.

Depresja kliniczna: Leczenie

Depresja kliniczna jest jednym z najbardziej uleczalnych zaburzeń zdrowia psychicznego. W rzeczywistości od 80 do 90% osób z depresją reaguje pozytywnie na leczenie. Zwykle dla uzyskania najlepszego efektu stosuje się różne warianty połączeń opisanych poniżej sposobów leczenia. My przyjrzymy się indywidualnie najbardziej popularnym z nich.

1. Farmakologia

Kiedy chemia w mózgu przyczynia się do depresji, zazwyczaj zamawia się lek zwany lekiem przeciwdepresyjnym. Leki przeciwdepresyjne nie są uważane za leki zmieniające nastrój (takie jak środki pobudzające lub uspokajające), po prostu pomagają modyfikować chemię mózgu, poprawiając w ten sposób objawy depresji. Leki przeciwdepresyjne nie są uważane za uzależniające.

Wadą leków przeciwdepresyjnych jest to, że uaktywnienie ich działania terapeutycznego (zmniejszenie objawów depresji) może zająć nawet kilka tygodni.

Jeśli zaczniesz przyjmować leki przeciwdepresyjne i po kilku tygodniach nie zauważysz poprawy objawów, Twój psychiatra może dostosować dawkę lub zmienić receptę i rozpocząć przyjmowanie innego leku przeciwdepresyjnego. Jest to standardowy proces, ponieważ każdy pacjent inaczej reaguje na leki przeciwdepresyjne i może trochę potrwać nim lekarz dobierze odpowiedni lek.

Zwykle lekarz poinstruuje Cię, aby przyjmować leki przeciwdepresyjne przez co najmniej sześć miesięcy (lub dłużej) po zauważeniu złagodzenia objawów; możesz zalecić długotrwałe przyjmowanie leku, aby zmniejszyć ryzyko przyszłych epizodów depresji.

2. Psychoterapia

Psychoterapia jest powszechnym sposobem leczenia łagodnej depresji. Jeśli cierpisz na umiarkowaną lub ciężką depresję, możesz zostać zachęcony do podjęcia psychoterapii wraz z lekami przeciwdepresyjnymi. Jednym z najskuteczniejszych nurtów leczenia depresji psychoterapią jest nurt zwany terapią poznawczo-behawioralną. Ten nurt okazał się skuteczną formą terapii wielu różnych problemów, takich jak:

Depresja
Zaburzenia Lękowe (nerwice)
Problemy z nadużywaniem alkoholu lub narkotyków
Zaburzenia odżywiania
Inne rodzaje chorób psychicznych

Terapia poznawczo-behawioralna obejmuje różne strategie; niektóre lub wszystkie z tych strategii można zastosować podczas terapii indywidualnej lub grupowej, obejmują one:

Nauczyć się rozpoznawać zaburzenia w myśleniu, które prowadzą do problemów i przewartościować te zaburzenia, zyskując poczucie rzeczywistości
Zmiana wzorców zachowań (takich jak stawianie czoła lękom, gdy dana osoba cierpi na silny lęk)
Wyrobienie umiejętności rozwiązywania problemów i ich wykorzystania w określonych sytuacjach
Nauka zdobywania zaufania do swoich mocnych stron i umiejętności
Przyjęcie lepszego wglądu w motywację i zachowanie innych
Nauka jak wyciszyć umysł i zrelaksować ciało

Czas potrzebny do zakończenia leczenia depresji może się różnić w zależności od kilku czynników, w tym:

Nasilenie depresji klinicznej.
Zakres traumy, której ktoś doświadczył (np. Znęcanie się nad dzieckiem).
Czy dana osoba ma współwystępujące choroby (takie jak używanie narkotyków lub alkoholu).
Rodzaj depresji, jaki ma dana osoba.
Inne czynniki.

Zapobieganie nawrotom

Jest wiele rzeczy, które możesz zrobić, aby pomóc sobie w radzeniu sobie z depresją kliniczną, niektóre z najczęstszych interwencji obejmują zmiany stylu życia, takie jak:

Zapewnienie wystarczającej ilości snu każdej nocy
Zdrowa dieta
Zaangażowanie się w codzienne rutynowe ćwiczenia fizyczne (za zgodą lekarza). Badania wykazały, że dla niektórych osób z kliniczną depresją ćwiczenia fizyczne są równie skuteczne jak leki.
Unikanie alkoholu (który działa depresyjnie) i innych narkotyków
Podejmowanie środków radzenia sobie ze stresem (takich jak techniki głębokiego oddychania i relaksacji, joga lub praktyka uważności.

Nie wstydź się zapytać

Należy pamiętać, że depresja kliniczna jest poważną chorobą i można ją leczyć. Dzięki trafnej diagnozie i odpowiedniemu leczeniu większość ludzi może nauczyć się żyć z depresją kliniczną, a wielu odczuwa ulgę w jej objawach. Jeśli masz objawy klinicznej depresji, koniecznie porozmawiaj z lekarzem pierwszego kontaktu; nie bój się poprosić o skierowanie do specjalisty zdrowia psychicznego w celu uzyskania dokładnej oceny / oceny diagnostycznej. To pierwszy krok do proaktywnego podejścia do zdrowia psychicznego.

Źródła zewnętrzne: