Fluoksetyna to lek należący do grupy selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI). Blokuje transport serotoniny z powrotem do komórki nerwowej przez co poziom tej monoaminy w ośrodkowym układzie nerwowym wzrasta.
Fluoksetyna
Pod względem budowy chemicznej nie wykazuje podobieństwa do tzw. klasycznych leków przeciwdepresyjnych (trójpierścieniowych i czteropierścieniowych). Fluoksetyna nie wiąże się z receptorami adrenergicznymi, serotoninergicznymi, muskarynowymi, histaminowymi H1, dopaminergicznymi i GABA.
Wskazaniami do stosowania fluoksetyny są zaburzenia depresyjne u dorosłych, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne, bulimia oraz epizody dużej depresji o nasileniu umiarkowanym lub ciężkim u dzieci po 8. rż. i młodzieży, w przypadku gdy psychoterapia nie przynosi efektów.
Lek podaje się doustnie, niezależnie od posiłków. Fluoksetynę należy odstawiać stopniowo (przez co najmniej 1–2 tyg.) w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia objawów odstawienia. W trakcie leczenia należy zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn.
Lek dobrze się wchłania po podaniu doustnym. Pokarm nie wpływa na dostępność biologiczną leku. Maksymalne stężenie w surowicy osiąga 6–8 h po podaniu. Stan stacjonarny (stan, w którym szybkość wprowadzania leku do organizmu jest równa szybkości jego usuwania) jest osiągany po kilku tygodniach stosowania. W wątrobie ulega przemianom, w wyniku których powstaje m.in. aktywny metabolit (norfluoksetyna) mający dłuższy biologiczny okres półtrwania od fluoksetyny (norfluoksetyna – ok. 4–16 dni, fluoksetyna – ok. 4–6 dni). Wykrywalne stężenia w osoczu stwierdza się kilka tygodni od zaprzestania stosowania leku. Lek jest wydalany w postaci metabolitów z moczem (60%) i kałem (16%).
