Zgodnie z wynikami badań opublikowanymi w JAMA Psychiatry, insulinooporność wydaje się być związana z trwającym ciężkim zaburzeniem depresyjnym, jednak nie ma związku z remisją choroby.
Odkrycia te sugerują, że insulinooporność jest raczej stanem niż cechą, biomarkerem depresji, zauważyli naukowcy.
„Charakterystyka tych powiązań stanowi kluczowy krok w kierunku lepszego fenotypowania, wstęp do długofalowych badań i bardziej ukierunkowanego podejścia do leczenia ciężkich zaburzeń depresyjnych” – mówi dr Kathleen T. Watson z wydziału epidemiologii i zdrowia populacji w Stanford School of Medicine w Kalifornii
Jej koledzy z zespołu dodają:
„Zbadaliśmy, czy [insulinooporność] była pozytywnie powiązana z obecnością ciężkiej depresji, jej stopniem nasileni oraz przewlekłością choroby przy użyciu Holenderskiego Badania Depresji i Lęku (NESDA)”.
Badacze przeanalizowali dane 1268 uczestników NESDA, którzy posiadali dane proteomiczne i zostali podzieleni na trzy grupy: aktualnie przechodzących ciężką depresję, osoby wyleczone z zaburzenia, oraz osoby bez historii choroby, które służyły jako kontrole. Wykorzystali dwa dobrze zwalidowane biomarkery insulinooporności, ilościowy wskaźnik kontroli wrażliwości na insulinę (QUICKI) oraz stosunek trójglicerydów do lipoprotein o dużej gęstości (HDL), aby spróbować ocenić, czy zastosowanie różnych zastępczych miar insulinooporności ma spójny związek z cieżkim zaburzeniem depresyjnym.
Uczestnicy z insulinoopornością byli starsi, mieli mniejsze wykształcenie i mieli wyższy BMI w porównaniu z osobami wrażliwymi na insulinę. Watson i współpracownicy opisali związek między insulinoopornością a trwającym ciężkim zaburzeniem depresyjnym w porównaniu z grupą kontrolną (OR = 1,51; 95% CI, 1,08-2,12), ale nie z grupą remisijną (OR = 1,14; 95% CI, 0,79-1,64). Oba pomiary insulinooporności były pozytywnie powiązane ze stopniem depresji u osób w trakcie ciężkiego epizodu depresji. Triglicerydy-HDL, ale nie QUICKI, były związane z przewlekłą depresją. Uczestnicy z remisją depresji nie wykazywali związku między insulinoopornością a ciężkością depresji ani przewlekłością. Po dostosowaniu do stosowania leków przeciwdepresyjnych badacze nie zaobserwowali żadnych istotnych zmian w wynikach modelu.
„Podsumowując, te biomarkery dysfunkcji metabolicznej reprezentują proste, klinicznie dostępne metody identyfikacji [insulinooporności] u obecnie chorych na depresję” – napisali Watson i współpracownicy. „Jednym z ograniczeń tej analizy był projekt przekrojowy. Długofalowe analizy z pewnością rozszerzą te ustalenia i zbadają przebieg powiązań. Obecnie są przedmiotem naszych badań ”.
Źródło: https://jamanetwork.com/journals/jamapsychiatry/article-abstract/2773731
